PEDAGOG SZKOLNY

mgr Aneta Maksimiuk

"Mów dziecku ,że jest dobre ,że umie ,że potrafi"
                                                              Janusz Korczak

 

Drodzy Rodzice !

Z powodu zagrożenia epidemiologicznego szkoły zostają zamknięte co najmniej do 25 marca 2020. Sam fakt tej decyzji mógł obudzić w nas strach, nigdy wcześniej bowiem nie spotkaliśmy się z takim rozporządzeniem. Nigdy wcześniej też powód nie był ogromny pod względem ryzyka wystąpienia wielu zjawisk, nie tylko epidemiologicznych, ale także psychologicznych oraz społecznych.

 Jak zatem rozmawiać o tym z dzieckiem? Jak dać sobie i dziecku siłę w tej sytuacji?

Każdy dzień przynosi nowe wydarzenia, sami również przeżywamy cały szereg uczuć. Codziennie pod wpływem informacji, mogą zmieniać się nasze poglądy, postawy, decyzje. Z racji wykonywanych zawodów, niektórzy z nas pracują w zakładach pracy, ale wielu też adaptuje się do nowych warunków pracując zdalnie z domu. Nam dorosłym może być trudno odnaleźć się w tak zmienionej rzeczywistości. A co z dziećmi? Jak w tym czasie być z nimi? Jak rozmawiać na temat sytuacji związanej z koronawirusem? Ale też, jak przetrwać ten okres, gdy próbujemy okiełznać tę dziwną, nową rzeczywistość?

Przede wszystkim dajmy sobie czas. Nie musimy znać odpowiedzi na wszystkie pytania, ale mówmy prawdę, dopasowaną do wieku rozwojowego dziecka. Nie wchodź w szczegóły, których sam nie rozumiesz, nie przekazuj treści, co do których nie masz pewności. I co najważniejsze, pozwól sobie na słowo „nie wiem”, bywa ono lepszą odpowiedzią niż snucie fantazji.

Pamiętajmy, że dziecko poznaje świat, patrząc w oczy opiekuna. Co zobaczy w Twoich, gdy zapyta: dlaczego nie idę do przedszkola, szkoły, na plac zabaw? Czy wirus nas wszystkich zabije? Co z nami będzie?

Tego typu pytania mogą zaktywizować nasze silne lęki związane z życiem i śmiercią, dać dostęp do naszych wspomnień i otworzyć falę silnych uczuć. Warto mieć z tymi uczuciami kontakt i na tyle, ile to możliwe kontrolować je, aby nie przelać ich na dziecko i zwyczajnie go nie przerazić.

Warto pamiętać, że:

Dzieci naśladują nasze zachowania

Zwróćmy uwagę na to, jak my funkcjonujemy w tej nowej rzeczywistości. Czy nieustannie rozmawiamy przez telefon, sprawdzając wszystkie newsy? Bądźmy uważni na to, czego świadkiem jest dziecko, jak często oglądamy telewizyjne kanały informacyjne i do jakich treści ma ono dostęp. Nie zostawiajmy włączonego odbiornika na kanale informacyjnym. Zwróćmy uwagę, czy zdarza się nam opowiadać o ofiarach śmiertelnych i przekazywać dramatyczne informacje w obecności dziecka. Nasze emocje udzielać się będą dzieciom i całej naszej rodzinie. Gdy jesteśmy zirytowani, niepewni, zdezorientowani jest bardzo prawdopodobne, że za chwilę nasze dzieci poczują to napięcie i zareagują na różne sposoby, np. nieprzewidywanym zachowaniem, płaczem, brakiem chęci do współpracy. Warto byśmy byli opanowani i rzeczowi. Zadbajmy o siebie, np. by obniżyć swój lęk czy napięcie, porozmawiaj z kimś bliskim, kto nie wpada w panikę.

 

Każde dziecko jest inne

Przyglądajmy się naszym dzieciom, bądźmy uważni i reagujmy na ich potrzeby. Niektóre z dzieci będą zadawały dużo pytań, inne będą unikały tych tematów, bądź zaprzeczały: radośnie odpowiadając, że cieszą się, że nie idą do szkoły. Dla jeszcze innych, zmiany mogą być powodem lęków np: pobudzenie, mogą powrócić „nocne zmory”, trudności z zasypianiem czy budzenia nocne.

Pamiętaj: nasz lęk, wcale nie musi być ich lękiem. Nie zmuszajmy ich do zwierzania się, ale bądźmy obok, zadbajmy o czas, by można było porozmawiać o tym, co jest da nich trudne i niezrozumiałe .Zwróć uwagę na to, w co bawią się dzieci i jak. Czy nie odtwarzają czasem w zabawie treści związanych z sytuacją kwarantanny, choroby, umierania. Od czasu do czasu warto wziąć w niej udział, normalizując i uspokajając sytuację w zabawie.

Bądźmy gotowi na pytania

Bądźmy gotowi na ich pytania i odpowiadajmy na nie adekwatnie do ich wieku (tylko tyle, ile jest potrzebne). Nasze dzieci przecież słyszą rozmowy, docierają do nich różne informacje, często strzępki, których nie zawsze rozumieją. Tak jak nie sposób odpowiedzieć na wszystkie pytania, tak nie sposób dać przykłady wszystkich odpowiedzi.                 

Poniżej znajdziesz kilka ogólnych propozycji:

– Mamo, co to jest koronawirus?                                                                                            

 – Asiu, to jest wirus, który podobnie jak ospa, czy grypa wywołuje chorobę. Pamiętasz jak sama chorowałaś? Wirusów jest wiele, na te stare mamy szczepionki, które chronią przed zachorowaniem. Ten jest nowy i naukowcy poszukują skutecznego lekarstwa i potrzebują czasu.

– Tato, a dlaczego ja nie mogę iść do przedszkola?                                                                   

– Pamiętasz jak Zosia miała ospę, nie mogliśmy jej odwiedzać, żeby nas nie zaraziła. Teraz jest podobnie, nie chcemy, żeby choroba się rozprzestrzeniała i naukowcy potrzebują czasu, na znalezienie leku. Dlatego nie chodzimy do przedszkola/szkoły, a ja do pracy, żeby siebie i innych zabezpieczyć przed chorobą. 

– Mamo , a czy my umrzemy? Jak to długo potrwa?                                                                

– Kochanie, jak wiesz wszystko ma swój koniec. Każdy kiedyś umrze, jednak ani ja ani tata, nie planujemy umierać teraz. Dbamy o siebie i o Ciebie, żeby długo żyć i cieszyć się życiem razem z Tobą.

– Ile trwać będzie kwarantanna?                                                                                                

– Trudno powiedzieć, nie wiem ile czasu będzie potrzeba na poradzenie sobie z sytuacją. Ważne jest abyśmy przestrzegali zasad higieny, mycie rąk i nie spotykanie się z innymi jest najlepszą ochroną przed zarażeniem. Pomyśl jednak proszę, że ten czas jest tylko dla nas, możemy się bawić, razem gotować, odpoczywać. Czy chciałbyś mnie jeszcze o coś zapytać?

 Starajmy się mówić prawdę i opierajmy się na faktach. Możemy posiłkować się informacjami umieszczanymi na sprawdzonych stronach. Gdy dzieci pytają o śmiertelność opowiedzmy też, to co wiadomo, że osoby starsze i przewlekle chore są najbardziej narażone i zagrożone. Pamiętajmy jednak, o formie i wadze słów. Fakt, że dzieci nie są w grupie ryzyka, może działać dwojako. Fakt, że dzieci nie są w grupie wysokiego ryzyka z jednej strony nas uspokaja ale, nie podkreślajmy że mogą być nosicielami wirusa i stwarzać zagrożenie dla starszych osób. Bądźmy uważni na ryzyko obudzenia w dziecku nadmiernej odpowiedzialności za rozprzestrzenianie się choroby     i w konsekwencji poczucia winy. Oczywiście przede wszystkim należy uspokoić dziecko, zdjąć z niego odpowiedzialność, podkreślić, że ryzyko zachorowania nie oznacza choroby, odnieść się do zasad higieny, które stosujecie w domu i podkreślić istotę prewencji.

Możemy posłużyć się metaforą supermocy, mówiąc dzieciom, że dzieci mniej chorują, ponieważ są wyjątkowe i mają SUPERMOC, którą my dorośli też chcielibyśmy mieć i naukowcy starają się poznać ich superodpornosć.

Pamiętajmy jednak, że należy pokornie uznać, że na wiele pytań nie będziemy znać odpowiedzi, np. czy ja zachoruję? Czy Ty mamo zachorujesz? Czy umrzemy? Kierujmy się tym, w co wierzymy, np. tym, że mamy nadzieję, że nie zachorujemy, że robimy wszystko, żeby uniknąć zarażenia. Ważne jest by nie obiecywać czegoś, czego nie jesteśmy pewni. Szczera odpowiedź buduje zaufanie. Skupiajmy się za to na tym,     co możemy zrobić, jakie działania profilaktyczne podjąć, by nie czuć bezradności, ale by pomóc chronić siebie i innych wokół nas.

Rozmawiajmy o sposobach radzenia sobie

Wykorzystajmy ten czas na przyglądaniu się własnym sposobom radzenia sobie z trudnymi sytuacjami. Bądźmy też ciekawi nowych sposobów radzenia sobie z napięciem, niepokojem. Rozmawiajmy z bliskimi. Możemy pytać też dzieci, co im pomaga, co chcą robić. Może potrzebują przytulenia, spędzenia czasu na wspólnym czytaniu książki, rozmowie czy wspólnej grze.

Warto dużo czasu poświęcić na rozmowę o tym, jak zadbać o higienę. Bądźmy  przykładem, podkreślajmy wagę ograniczania kontaktów, mówmy o wadze mycia rąk, pokazujmy  jak robić to poprawnie, bądźmy przy nich. Taka postawa uspokaja dzieci, gdyż pokazuje,że w trudnej sytuacji wiemy, co zrobić. Przygotowujmy razem  posiłki, opowiedzmy dziecku, o istocie zdrowego odżywiania i jego wpływie na zwiększenie odporności.

Najmniejsze rzeczy robione wspólnie, zmniejszają bezradność naszą i dziecka.

Spróbujcie potraktować ten czas jako moment zatrzymania i zadbania o więź, która daje dziecku największą siłę, ale w trudnych chwilach nie wahajmy się skorzystać z pomocy specjalistów.        

Jeżeli potrzebujecie Państwo mojej pomocy czy wsparcia w jakiejś kwestii proszę kontaktować się ze mną przez dziennik elektroniczny, adres mailowy szkoły z dopiskiem -pedagog lub na adres Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.  z dopiskiem pedagog.

                                                                                                  Pozdrawiam serdecznie.

                                                                                           Życzę wytrwałości i dużo zdrowia!

Pedagog szkolny

Aneta Maksimiuk

                                                                                        

 

 

 

 

 

GODZINY PRACY PEDAGOGA

PONIEDZIAŁEK-8.00-14.00

ŚRODA-8.00-15.00

PIĄTEK-8.00-11.00 

 

Szukanie pomocy jest oznaką siły a nie słabości!

Zwróć się do pedagoga szkolnego gdy:

• Czujesz, że nikt Cię nie rozumie, jesteś samotny.
• Nie potrafisz porozumieć się z nauczycielem.
• Masz problemy rodzinne, znajdujesz się w trudnej sytuacji materialnej.
• Chcesz podzielić się swoją radością, sukcesem.
• Chciałbyś pomóc innym, nie wiesz w jaki sposób.
• Masz ciekawe pomysły, którymi chcesz się podzielić.

Dlaczego w szkole potrzebny jest pedagog? 

We współczesnym świecie coraz więcej uczniów ma różne problemy emocjonalne i zaburzenia zachowania. Dzieci nie potrafią same sobie poradzić z negatywnymi emocjami i stają się bardziej agresywne albo wycofane w kontaktach społecznych, co efekcie może doprowadzić do różnych form niedostosowania społecznego oraz licznych, poważnych problemów emocjonalnych. Pedagog powinien być rzecznikiem praw ucznia oraz koordynatorem wszystkich działań podejmowanych w celu niesienia pomocy uczniowi. Pedagog jest specjalistą w dziedzinie wychowania. Potrafi nawiązać właściwy kontakt z ludźmi, a także rozpoznać i zdiagnozować sytuacje problemowe. Posiada on wiedzę oraz umiejętność prowadzenia terapii, sztuki mediacji, do rozpoznawania i diagnozowania różnorodnych sytuacji problemowych, do organizowania i prowadzenia różnych form zajęć indywidualnych i grupowych (warsztatów, pogadanek, prelekcji, szkoleń dla nauczycieli, pedagogizacji dla rodziców, do tworzenia programów terapeutycznych, profilaktycznych i innych). 

 

Pedagog ma obowiązek współpracy z różnymi instytucjami publicznymi pomagającymi dziecku i rodzinie.

Należą do nich:

• Gminny Ośrodek Pomocy Rodzinie (oddział terenowy),
• Sąd Rejonowy (Wydział Rodzinny i Nieletnich),
• Poradnia Psychologiczno–Pedagogiczna
• Policja, oraz inne instytucje.

 

Pedagog służy swoją pomocą dorosłym opiekunom dzieci, którzy nie potrafią poradzić sobie z problemami wychowawczymi w  domu. Nie należy wstydzić się korzystać z pomocy pedagoga. Ważne jest przecież dobro dziecka. Dbajmy razem o prawidłowy rozwój psychofizyczny i społeczny naszych dzieci, a będą one szczęśliwe. Zapewnijmy im poczucie  bezpieczeństwa i możliwość optymalnego rozwoju przez naukę, zabawę oraz realizację ich marzeń. Wspólnie wzmacniajmy ich poczucie własnej wartości, a będziemy spokojni o ich przyszłość oraz dumni z ich efektów w nauce.

 

                 PORADY  DLA RODZICÓW  DZIECI Z TRUDNOŚCIAMI W  NAUCE

Przyczyny  niepowodzeń  szkolnych  uczniów  są  złożone  i  wielorakie.

Mogą  tkwić  np. :  w postępowaniu  samego  ucznia,  jego  motywach i przejawach, jak również   w niedociągnięciach w pracy  dydaktyczno – wychowawczej.  Przyczyny  te  mogą  się  także  odnosić  do czynników

od  ucznia  niezależnych np.: zaniedbania  środowiskowe, złe  warunki bytowo – kulturowe  w  domu, długotrwała  choroba,  niekorzystna atmosfera  panująca  w  rodzinie.  Istotną  przyczyną  niepowodzeń szkolnych jest  również  nieharmonijny rozwój  psychofizyczny dziecka, czyli rozwój  jest  prawidłowy  lecz  nie  przebiega  równomiernie we wszystkich  funkcjach.

W  przypadku stwierdzenia  słabej  sprawności umysłowej  tworzy się wówczas przejaw rozbieżności między wymaganiami szkoły a wynikami nauczania  uzyskiwanymi  przez  poszczególnych uczniów.

Należy skorzystać  w  tym  przypadku  z  pomocy  pedagoga lub psychologa w szkole, a przede wszystkim poddać dziecko badaniom psychologiczno - pedagogicznym. 

Badania  diagnostyczne  prowadzi  się na terenie poradni psychologiczno –  pedagogicznej  (Bytom, ul. Rostka  16,  tel.   32 281 94 05) , gdzie  rodzice  mogą  się  zgłaszać  bez  skierowania. Każde  przedszkole i każda  szkoła  są  związane  z  tego  typu  placówką.  Badania  są bezpłatne, odbywają się  tylko za zgodą rodziców /prawnych opiekunów dziecka/.   Po  badaniu rodzice  mogą otrzymać pisemną  opinię  bądź  informację  albo  instruktaż ,czy poradę  od specjalisty.

Dokumentem, który pomoże dziecku w funkcjonowaniu  szkolnym jest opinia  poradni   PP.   Zawiera  ona  opis  słabych i  mocnych   stron funkcjonowania dziecka, a więc wskazuje,  jakie  funkcje  rozwijają się z opóźnieniem, co jest przyczyną trudności, a na jakich funkcjach można oprzeć  się  w  pracy bieżącej  i na  terapii. Ponadto  znajdują  się  tam wskazania i zalecenia, jaką  pomoc dziecko powinno otrzymać w szkole i w domu.   Uczniom  z  trudnościami  w  nauce   potrzebna  jest  pomoc nauczycieli  uczących jak i codzienne wsparcie ze strony najbliższych.  Jeśli  problemy  dziecka  będą  zauważone  wcześnie i  zaległości  nie będą  duże  to  pomoc będzie  skuteczna.

W celu przezwyciężenia trudności w nauce w szkołach prowadzone są dla  uczniów  potrzebujących  zajęcia  dydaktyczno  –  wyrównawcze oraz  korekcyjno – kompensacyjne. 

Dziecko  wówczas  pracuje  ze  specjalistą, a  praca  musi  być  dostosowana  do  jego możliwości rozwojowych  oraz  potrzeb  psychofizycznych.

Zbyt  późno  wykryte  u  ucznia  zaburzenia  rozwojowe  oraz  wszelkie zaniedbania  mogą  doprowadzić  do  nagromadzenia  się  braków w  wiadomościach  szkolnych  oraz  zaburzeń  rozwoju  osobowości.

Często  najtrudniejsze   dla  rodziców  jest  zaakceptowanie  faktu, że  dziecko ma  trudności  w  nauce.  Uczeń, który  nie jest  w  stanie zaspokoić ambicji rodziców, znajduje się  w wyjątkowo trudnej sytuacji. Bardzo  często  rodzice  krytykują  wtedy swoje  dziecko,  porównują z  innymi, a ono czuje wówczas, że  zawiodło  oczekiwania  rodziców. Rodzice  powinni  wiedzieć, że  podstawowym  warunkiem skutecznej  pomocy  dziecku  są  komunikaty,  że  jest  ono kochane  i  akceptowane  pomimo  jego  trudności.

 

Jak pomagać dziecku, które ma trudności w nauce?

1.  Należy jak  najwcześniej poinformować wychowawcę klasy o  trudnościach dziecka; omówić  jego  problem  oraz poprosić  o  współpracę, poradę, instrukcje do  pracy  z dzieckiem  w domu.

2.      Trzeba interesować się  postępami dziecka; rodzice  powinni  systematycznie uczęszczać na  zebrania  klasowe i wykazywać zainteresowanie  problemami dziecka.

3.      Ważne jest również odpowiednie zachowanie rodzica  po  przyjściu   z  wywiadówki,  należy  powstrzymać negatywne emocje. Najlepiej dać  sobie  czas na wyciszenie, by później podczas rozmowy z  dzieckiem  przekazać  mu  pozytywne  informacje  o  nim,  jak i  negatywne, gdy pojawią  się  problemy  wspólnie  ustalić  ich rozwiązanie.

4.      Bardzo  istotna   jest  pomoc  dziecku w odrabianiu  lekcji  – Rodzicu !   Wspieraj, ale  nie  wyręczaj ! Dziecko z ,,trudnościami w nauce ” winno wykonywać więcej ćwiczeń  utrwalających  materiał  szkolny. Warto  też  w domu wspólnie  powtarzać  materiał  z  lekcji, aby  nie  dopuścić  do  nagromadzenia  się  wielu zaległości, które  w  konsekwencji  mogą  doprowadzić  do  tego, że  dziecko  nie będzie  w  stanie  sprostać  wymaganiom  szkolnym.

5.      Pomagając  dziecku  w  odrabianiu zadań  domowych  nie  należy  go  wyręczać, lecz  wdrażać do samodzielnej pracy. W  razie  zauważenia  trudności  trzeba  pomóc  dziecku  w  taki  sposób, aby  nie  czuło  własnej  nieudolności. Pracy  z  dzieckiem  w  domu  powinien podjąć  się  rodzic  bardziej  opanowany,  spokojniejszy, bardziej  tolerancyjny  na  niepowodzenia  dziecka czyli  nie  ten kto  jest  ,,mądrzejszy”, ale  ten, kto  ma  najwięcej  cierpliwości. Rodzic  powinien  dopilnować, aby  dziecko  miało zawsze  odrobioną  pracę  domową, spakowany  plecak, niezbędne  przybory  do  szkoły na  następny dzień, itp.             

6.      Nie  należy przeceniać znaczenia oceny. Oceny  otrzymane  w  szkole  decydują  o  tym  czy  dziecko jest radosne,  smutne,  akceptowane  czy  odrzucone. Istotne  jest, aby rodzic  doceniał  zawsze  pracę  dziecka, jego  zaangażowanie  w  pracę, chwalił  nawet  za  najmniejsze  osiągnięcia. Dziecko będzie wtedy zadowolone i zmobilizowane do dalszego wysiłku.  Rodzic  nie powinien  porównywać  ocen  swojego  dziecka  z  ocenami  rówieśników  czy  rodzeństwa.

7.      Rodzic  powinien  motywować dziecko do nauki. Motywacja  jest  siłą do nauki, a  skutecznym  środkiem  jest np. drobna nagroda, uznanie rodziców.  Jeśli  rodzic  będzie interesować się tym, co dziecko robiło w szkole, przeglądać na  bieżąco  zeszyty dziecka, czytać  wspólnie  notatki  z  zajęć, chwalić dziecko  gdy wykona  ćwiczenie  poprawnie –  wtedy  dziecko  będzie  czuło  satysfakcję z  własnych  osiągnięć  i  chętniej  będzie  się  uczyło. Dziecko  powinno wiedzieć, że  rodzice  są  po  jego  stronie  i  może zawsze na nich liczyć.  Ważne  jest  zapewnienie  atmosfery  zrozumienia, akceptacji i  życzliwości.

8.      Istotne  w  postępowaniu  rodzica  jest  budowanie  w  dziecku  poczucia  jego  własnej  wartości. Dziecko  będzie  pozytywnie  myślało o sobie, gdy będzie miało  poczucie  własnej  wartości.  Znaczną  rolę w budowaniu poczucia wartości dziecka ma  wychowanie. Dziecko  tworzy wiedzę  o  sobie  na  podstawie usłyszanych  informacji, od najmłodszych  lat  myśli  o  sobie, analizuje  co  mówi  o  nim otoczenie.  Z uwagi  na to  istotna  jest  pozytywna  komunikacja,  wzmacnianie,  pochwały  w  odniesieniu  do  realnych sytuacji  i  zachowań  dziecka.

    10.  Opracowanie  planu  dnia  i  organizacja  czasu wolnego. Dziecku  należy  w  ciągu  dnia  wyznaczyć  czas na  naukę  oraz  czas  wolny  od  zajęć.  Bez  pomocy  rodziców  we  właściwym zaplanowaniu i  zorganizowaniu dnia, dziecko  zwłaszcza  małe, szybko  się  zniechęci, gdyż  nie poradzi  sobie  z  organizacją czasu.  Odpowiednią ilość czasu należy przeznaczyć na odrabianie lekcji i naukę. Konieczne jest zadbanie  także  o  odpoczynek.   Najlepszą  formą  spędzenia  wolnego  czasu  jest  aktywność  fizyczna   – np. :  zabawa  na  świeżym  powietrzu, jazda  na  rowerze; ma  to bardzo  duże  znaczenie  dla  prawidłowego rozwoju dziecka. Ważne jest również wspólne spędzanie czasu wolnego np. :  rodzinne  spacery, wspólne  wyjście  na  lody,  wycieczki,  gry stolikowe,  rozmowy.

11.             Ograniczenie sytuacji, które  mogą  działać  na  dziecko rozpraszająco. Gdy dziecko ma  problemy z  koncentracją uwagi, należy  ograniczyć mu podczas pracy wszelkie  bodźce, które by mu przeszkadzały (głośna muzyka, odgłosy  z  innych pomieszczeń, rozmowy telefoniczne , itp.). Miejsce  do pracy powinno być  uprzątnięte, bez zbędnych przedmiotów przykuwających  wzrok  dziecka  i  rozpraszających  jego  uwagę. Obserwując  u  dziecka  podczas  ćwiczeń  spadek  zainteresowania, rozprężenie  uwagi, należy  przerwać  ćwiczenia  i  zorganizować  mu np.: zabawę słowną w dokończenie wyrazów, kto powie  więcej wyrazów na  daną  literę, kilka  ćwiczeń  ruchowych, czy  chwilę  rozmowy  przy  herbatce  i  ciastku, itp.

 

Aby pomóc dziecku w nauce, należy przestrzegać ważnych zasad:

 1.  Należy od początku przyzwyczaić dziecko do wykonywania  zadań domowych      o  tym  samym czasie – Rodzic winien być  konsekwentny  w  przestrzeganiu przyjętej  zasady,

2.      Wykonywanie  zadań  powinno  odbywać się  stale  w  tym  samym  miejscu (najlepiej, jeśli będzie to własny  pokój i  własne  biurko), w  ciszy,  spokoju          oraz  odpowiednim  oświetleniu.

3.      Przed  przystąpieniem  do  odrabiania  lekcji  dziecko  powinno  przygotować sobie  potrzebne  przybory.

4.      Ważne  jest  stopniowanie  trudności – najpierw należy wykonywać zadania trudniejsze, które  wymagają  więcej  energii,  a  później  przejść  do  zadań łatwiejszych.

5.      Podczas  pracy  nie należy  rozpraszać  uwagi  dziecka, nie odrywać od pracy, nie  obciążać  go  innymi  pracami,  nie  absorbować  pobocznymi  tematami.

6.      Istotne  jest by stosować, gdy zachodzi konieczność, małe  przerwy w nauce.

7.      Po wykonaniu  każdego  zadania, wymagającego  od  dziecka wysiłku,  należy je   pochwalić,  obdarzyć  uwagą.

8.      Pomoc  rodziców  musi  być  przemyślana, nie  może to być  wyręczanie dzieci z  ich  obowiązków.

9.      Należy stworzyć w  domu  odpowiednią  atmosferę  poszanowania  nauki  np.: gromadzenie odpowiedniej literatury, którą dziecko może wykorzystać do nauki.

  

 

Dysleksja rozwojowa inaczej – specyficzne trudności w uczeniu się.

Pojęcie to obejmuje wiele różnych czynników zaburzających proces uczenia się. Odnosi się ono do dziecka o inteligencji w normie, które w zakresie uczenia się ma znaczne opóźnienia w jednym lub kilku zakresach uczenia się. Obejmują one takie podstawowe umiejętności szkolne jak czytanie, pisanie, ortografia, arytmetyka, język /rozumienie, ekspresja językowa/. Umiejętności te stanowią podstawę sukcesu szkolnego szczególnie w pierwszych latach nauki. Dzieci mogą być opóźnione w jednym lub kilku zakresach jednocześnie.

Specyficzne trudności w uczeniu się ujawniają się najczęściej, kiedy dziecko rozpoczyna naukę w szkole. Można je jednak rozpoznać wcześniej, już w wieku przedszkolnym.

 Poniżej przedstawiam  objawy  typowe dla dzieci mających specyficzne trudności w  nauce:

 opóźniony rozwój mowy,

• opóźniony rozwój ruchowy, niska sprawność i koordynacja ruchów podczas zabaw ruchowych, samoobsługi,
• trudności z rysowaniem, pisaniem,
• wada wymowy, problemy z wymową dłuższych wyrazów,
• problemy z zapamiętywaniem np. wierszy, piosenek, dłuższych poleceń, nazw miesięcy, dni tygodnia, tabliczki mnożenia,
• trudności z różnicowaniem głosek o podobieństwie fonetycznym, analizą i syntezą słuchową wyrazów,
• mylenie liter o podobieństwie graficznym (np. b- d- g- p, ł- l- t, m- n),
• częste opuszczanie liter, błędy ortograficzne pomimo znajomości zasad pisowni,
• trudności z budowaniem dłuższych wypowiedzi, błędy gramatyczne,
• trudności z odtwarzaniem wzorów graficznych, układankami,
• mylenie strony lewej, prawej, oburęczność, obuoczność,
• nasilone trudności w czytaniu i pisaniu mimo systematycznej nauki.

 

W  syndromie  trudności  w  uczeniu  się  stosuje  się  następującą  terminologię:

 

Dysleksja rozwojowa – nazwa całego zespołu specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu, w formie zwanej dysleksją.  Trudności w czytaniu i pisaniu objęte tą nazwą mogą występować u dziecka w jednej formie, dwóch lub nawet trzech.

 

Dysgrafia    –       trudności w opanowaniu pożądanego poziomu graficznego pisma.

 

Dysleksja – specyficzne trudności w nauce czytania, którym często towarzyszą trudności w pisaniu.

 

Dysortografia  -   specyficzne trudności z opanowaniem poprawnej pisowni /nie tylko typowe błędy ortograficzne/.

 

 

 

Przyczyny: Specyficzne trudności w uczeniu się są spowodowane zaburzeniami rozwoju niektórych funkcji poznawczych, motorycznych i ich współdziałania (integracji percepcyjno-motorycznej) uwarunkowywanymi nieprawidłową strukturą i funkcjonowaniem układu nerwowego. Znajomość przyczyn dysleksji rozwojowej pozwala skutecznie radzić sobie z problemami jakie napotyka dziecko w uczeniu się.

 

Diagnozę dysleksji przeprowadza się w oparciu o badania diagnostyczne, które obejmują diagnozę psychologiczną, pedagogiczna, logopedyczną, lekarską. Badania te prowadzi się w poradniach psychologiczno – pedagogicznych. Są one bezpłatne i odbywają się na wniosek rodziców.

 

Po badaniu rodzic otrzymuje pisemna opinię , którą powinien przekazać szkole w celu wyjaśnienia problemów dziecka i stworzenia systemu wsparcia i objęcia pomocą psychologiczno – pedagogiczną.

 

Opinia zawiera opis funkcjonowania dziecka, a więc wskazuje jakie funkcje rozwijają się z opóźnieniem, co jest przyczyną trudności w uczeniu się, na jakich funkcjach można się oprzeć w terapii. Zawarte są w niej wskazania jaką pomoc dziecko powinno otrzymać, jakie metody są pomocne w terapii, jakie stosować kryteria i sposoby oceniania dziecka.

 

Jak należy pracować z dzieckiem dyslektycznym powinien wiedzieć nie tylko nauczyciel, terapeuta, ale także rodzic. Pomoc taką uzyskać on może po badaniach diagnostycznych, ale także wtedy, gdy o taką pomoc zwraca się do specjalistów.

 

NADPOBUDLIWOŚC PSYCHORUCHOWA

 

Pod pojęciem nadpobudliwości psychoruchowej rozumiemy najczęściej nadmierną pobudliwość układu nerwowego, która objawia się gwałtownymi reakcjami na bodźce zewnętrzne, zarówno w sferze ruchowej jak i psychicznej. W literaturze spotykamy się   z określeniami :

 

• ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami uwagi
• ADD, czyli zaburzenia uwagi bez objawów ruchliwości
• zespół hiperkinetyczny, termin stosowany zastępczo (w klasyfikacji ICD-10) równoznaczny z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej

 

Wymienione określenia dotyczą tak na prawdę tego samego problemu. Charakterystycznymi objawami zespołu nadpobudliwości psychoruchowej są zaburzenia w trzech sferach: emocjonalnej, ruchowej i poznawczej. Zaburzenia te mogą występować równocześnie we wszystkich sferach lub tylko w jednej.

 

Nadpobudliwość poznawczą charakteryzują zaburzenia w czynnościach orientacyjno – poznawczych, wszystkie bodźce płynące z otoczenia zwracają uwagę dziecka. Charakteryzuje je brak selektywności uwagi, problemy z koncentracją na wybranym przedmiocie, ciągłe rozproszenie, trudności z kierowaniem procesem spostrzegania, pochopność wnioskowania.

 

Nadpobudliwość ruchowa to wzmożona ekspansja ruchowa, niepokój ruchowy w zakresie motoryki małej i dużej. Dzieci takie biegają, wiercą się na krześle, podskakują, są pełne energii. Nie są w stanie pozostać bez ruchu nawet na krótki czas, bywają niezręczne, brak im precyzji, dokładności w wykonywaniu zadań, szybko się nużą czynnościami wymagającymi wytrwałości.

 

Nadpobudliwość emocjonalna wiąże się ze zwiększoną wrażliwością na bodźce. Reakcje emocjonalne są niewspółmiernie silne, często nieadekwatne, reakcjom tym często towarzyszy nasilona aktywność ruchowa. Dzieci takie bywają konfliktowe, wybuchowe, dokuczliwe, obrażalskie, mają trudności w dostosowaniu się do reguł i zasad, słabo kontrolują swoje działania.

 

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej rozpoznać można po dokładnej analizie informacji o rozwoju i sposobie zachowania się dziecka w domu, szkole, na podwórku. Wskazane jest badanie lekarskie (neurolog lub psychiatra) oraz badanie psychologiczne. O nadpobudliwości można powiedzieć wtedy, gdy początek zaburzenia wystąpił nie później niż w wieku 7 lat, a objawy utrzymują się co najmniej przez 6 miesięcy w stopniu utrudniającym normalny rozwój i funkcjonowanie dziecka.

 

Aby pomóc dziecku wskazane jest zastosowanie specjalnych metod pracy zarówno w domu jak i w szkole, które pozwolą na minimalizowanie niekorzystnych efektów zaburzeń. W naszej poradni można uzyskać pomoc w rozpoznaniu problemu poprzez diagnozę psychologiczną, skierowanie do specjalistów, jak również udzielamy rodzicom i nauczycielom porad dotyczących pracy z dzieckiem nadpobudliwym.